Koronkę do Bożego Miłosierdzia  Jezus Chrystus podyktował w prywatnym objawieniu św. Siostrze Faustynie Kowalskiej 13 i 14 września 1935 roku w Wilnie. Jest ona jedną z praktycznych, modlitewnych dróg wprowadzenia w życie Kościoła orędzia o Bożym miłosierdziu, opisanego przez Siostrę w Dzienniczku. Zmartwychwstały Jezus udziela z chwalebnej rany swego Serca wodę i krew -sakramentalne znaki oczyszczenia z grzechu i nowego życia (por. J 19, 34; 1J 5,6-8). Odmawiana indywidualnie i wspólnotowo wobec tak kontemplowanego Chrystusa, koronka ma pomóc chrześcijanom pojednać się z Bogiem, nawrócić się i otrzymać dar łaski, wzbudzającej w nich ufność do Boga. Jezus powiedział Faustynie, że miłosierdzie jest największym atrybutem Boga i jest większe niż Jego sprawiedliwość. Ale też, że doczesność jest czasem odwoływania się do Bożego miłosierdzia, tak by przygotować się na dzień Sądu Ostatecznego, który będzie dniem sprawiedliwości. Koronka ma głęboki rys kapłański, gdzie wierni jako kapłani Nowego Przymierza, składają Bogu paschalną Ofiarę Baranka, jednej Osoby w dwóch naturach – boskiej i ludzkiej.

By zachęcić ludzi do odmawiania tej koronki, Jezus obiecał udzielić szczególnych łask tym, którzy podejmą tę modlitwę. Wszystkie obietnice Jezusa związane z Koronką do Miłosierdzia Bożego wymagają odmawiania tej modlitwy w postawie wiary i zaufania wobec Boga, pełnienia Jego woli oraz spełniania aktów miłosierdzia względem bliźnich.

Koronka – Chór SOLI DEO – Czuwanie modlitewne